Manik depresif...

Tam tadavilik oldum ciddiyim bir bilene halimi anlatıp bir çıkar yol sormam gerek. Bunu en derinden hissediyorum şu aralar kendi başıma toparlanamıyorum. Olur olmadık şeylere ağladığım gibi yine olur olmadık şeylere gülüyorum, nerde kimin yanında olduğumu bilmeden yaşıyorum bunları. Tahammül sınırımı çoktan aştım hayatla resmen inatlaşıyorum. Gece uyku uyumadan kendi içimdeki sesle dövüşerek günü tamamlıyorum. Sebeplerim var elbet ne kadar geçerli tartışılır belki ama bana ağır gelen sebepler bunlar. İşim berbat durumda karın tokluğuna çalışıyorum demeyi çok isterdim ama aylardır maaş alamıyorum, kurmayı hayal ettiğim bir yuva var ama hayat beni o kadar zorluyor ki nasıl kurulacak bu yuva diye kabuslar görüyorum. Deliler gibi özlüyorum aşkım oralarda üzülmesin diye rol yapmaya herşey yolundaymış gibi davranmaya çalışıyorum iyice elime yüzüme bulaştırıyorum onu da üzüyorum daha çok nefret ediyorum kendimden. Hayatın bütün zorlukların acısını kendimden çıkarıyorum. Paylaşayım diyorum anlatacak kelime bulmakta zorlanıyorum. Şükredecek şeyler var elbet ama öyle yorgunum ki şükretmeyi bile unutur oluyorum. Kendim için bişeyler yapmak niyetim var son bi kaç saattir bunu düşünüyorum sadece. Ayarlayabilirsem bir iki gün içinde aşkımın yanına gidesim var sadece bir iki saatliğine göreceğimi bilsemde ona çok ihtiyacım var ve tek istediğim ona sarılıp varlığını hissetmek. Bu zorlu akış bir noktadan sonra durulacak ve işler yoluna girecek buna inanmak istiyorum sıkıntısı olan tek insan ben değilim bunu da biliyorum var mı bi öneriniz nasıl çıkılıyor bu dikenli tellerin arasından, en az nasıl yara alıyor insan kurtulmaya çalışırken...